सोमवार, ७ नोव्हेंबर, २०११

पिल्लू - भाग पहिला

'किती गोड दिसतंय ना पिल्लू'...पलंगावर गाढ झोपलेल्या त्या मांजरीच्या पिल्लाकडे पाहून मनातल्या मनात ती म्हणाली आणि खुदकन सली. ते गच्च मिटलेले डोळेइवलेसे गुलाबी नाक आणि झोपेत  
मधूनच जांभई देणारी त्या पिल्लाची मुद्रा पाहून तिला आणखीनच हसायला आलेखूप आळशी झालंय पिल्लूहोणारच...त्याला शाळा णि कॉलेज मध्ये थोडेच जावे लागणार आहेआणि नंतर जॉब ची
सुद्धा फिकीर नाहीमस्त खाआणि झोपाकसली कसलीच चिंता नाही 
नाहीतर आपण माणसंएक दिवस आपला सा जात नाही ज्या दिवशी कसली 
काळजी नसेल कसलेही टेन्शन नसेलनातल्या मनात तिचे विचारचक्र  
चालूच होतेत्या दिवशी जर आपण पिल्लूला घरी आणले नसते तर काय 
झाले असते त्याचे त्या आठवणीने तिच्या अंगावर काटा आलाथोड्याच दिवसांपूर्वी घडलेली घटना तिला आठवली... संध्याकाळ झाली होती, त्या दिवशी दिवसभर पाऊस कोसळत होता. ऑफिसमधून घरी येताना त्यांच्या बिल्डिंगच्या आवारात 
कुडकुडत बसलेल्या पिल्लाकडे तिची नजर गेलीचिंब भिजलेलेगारठलेलम्याव म्याव करत ते कसल्यातरी शोधा होतेइवलासा तो कासावीस जीव भर पावसात जीवाच्या आकांताने
ओरडत असलेला पाहून तिला कसेतरीच वाटलेतेवढ्यात त्यांच्या  बिल्डींगमध्ये तळमजल्यावर राहणाऱ्या जोशी काकू तिला दिसल्यातिने त्यांना आवाज देऊन विचारले, 'काकूहे मांजराचे पिल्लू कुठू आले होसकाळपर्यंत तर नव्हते इथे.'
'अगं आज दुपारीच ते इथे आलंयरकटलय वाटतआईला शोधत असेल त्याच्या नाहीतर चुकले असेल, जाईल ते...इति जोशी काकू
तेवढ्यात शेजारच्या घरातून माने काकू बाहेर आल्यातिच्याकडे पाहत त्या म्हणाल्या 'अगं, मी आज दुपारी बाजारात जाताना पाहिले होते ह्या पिल्लाची मांजरीन आई मार्केटच्या मेन रोडवर एका बसखाली चिरडून मेली आणि हे पिल्लू थोडक्यात वाचलंय
बीएमसीवाले ते मेलेले मांजर घेवून गेले
तेव्हापासून ते त्याच्या आईला इकडे तिकडे शोधत फिरतंय.' 
'अरेरे...बिच्चारे!!!' जोशी काकू त्याच्याकडे पाहून म्हणाल्या
येणारेजाणारे त्याच्याकडे पाहून फक्त हळहळत होतेपण त्याला आसरा द्यायला कुणीच पुढे येत
व्हतेती तशीच पुढे गेलीपण त्या पिल्लूचे विचार तिच्या मनातून जात नव्हते, 'त्या पिल्लूला घेवून जावे का घरीपण घरात मांजर नेलेली आई बाबांना आवडणार नाहीआपल्याला तरी कुठे मांजर 
पाळायला आवडतेपण ते बिच्चारे एकटे पडले होते
रडत होते, भुकेलेले असेल कधीपासून'जड मनानेच ती घरात शिरलीतिचा तो पडलेला 
चेहरा पाहूनतिच्या आईने काळजीने विचारले, काय झाले गं? ऑफिसमध्ये खूप का होते का?' 
नाही गंडोकं दुखतंय असे म्हणत ती डोळे मिटून शांत बसलीआई तिच्याजवळ येत म्हणाली फ्रेश हो पटकनआणि जेवून झोप म्हणजे बरे वाटेल
मूड नाहीयेय गं काहीच करायचाती म्हणालीबर ठीक आहे शांत बस थोडा वे, आई असे बोलून कीचनमध्ये गेली. तिचे कशातच लक्ष लागत नव्हते, त्या छोट्याशा पिल्लाचे विचार तिच्या मनातून जात नव्हतेते पिल्लू असेल का अजून कि गेले कुणीकडे
ती झटकन उठलीखिडकीजवळ आली आणि कुतूहलाने खाली पाहू 
लागलीपाऊस कमी झाला होता पण ते पिल्लू अजूनहि तिथेच बसले होतेएका निश्चयाने ती तिथून उठली आणि आईजवळ येत म्हणाली, ' आई आपल्या बिल्डींगच्या खाली एक मांजराचे पिल्लू येताना पाहिले, खूप भिजले होते गं तेबिचारे एकटेच होते त्याची आईसुद्धा नाहीअसे म्हणत तिने घडलेली 
कीकत आईला सांगितलीहे ऐकून तिच्या आईलासुद्धा त्याची दया आली. आईआपण आणूया का त्याला घरी? तिने पटकन विचारलेअगं पण तुझे बाबा रागावतील नातुला 
माहीतच आहे त्यांना असे प्राणी पाळायला बिलकुल आवडत नाहीआईने तेवढ्याच काळजीयुक्त स्वरात तिला सांगितले. 'आईबाबांचा ओरडा मी खाईन पण 
ला त्याला तशा अवस्थेत नाही सोडायचं किती निरागस आणि लहान आहे ते अजूनकुठे जाणार तेआणिफक्त - दिवसच त्याला ठेवून घेवू आणि नंतर त्याला सोडून देवूआईला तिचे म्हणणे पटले होतेआईलाही त्याची तशी वस्था बघवणार नव्हतीशेवटी आईच ती. आईची परवानगी मिळताच ती क्षणाचाही विलंब  करता झरकन 
उठू खाली गेलीपिल्लाजवळ जावून  तिने त्याला हलकेच पकडण्याचा प्रयत्न  केला पण तेही कसले अवखळ तिच्याकडे जायलाच तयार नव्हते तिनेही हार  मानता शेवटी त्याला पकडलेच आणि अलगद उचलून 
घेतलेबिच्चारे भीतीने थरथरत होतेती त्याला घरी घेवून आलीतिच्या आईने त्याला पुसण्यासाठी 
 स्वच्छ आणि जाड फडके दिलेतिने पिल्लूला व्यवस्थित पुसून काढले थोडा उबारा मिळताच त्याचे 
रडणे कमी झालेतिने मग त्याच्यासाठी छोट्याशा वाटीतून दुध आणले आणि त्याच्यासमोर ठेवले पण त्याने त्याच्याकडे ढुंकूनसुद्धा पाहिले नाहीअगंलहान आहे ते, त्याला चमच्याने दुध दे आई म्हणालीती गमतीने डोक्यावर हात मारत म्हणाली अगं हो  विसरलेच केवडूसे आहे हे त्याला अजून स्वतःहून खाता पिता पण येत नसणार. तिने मग त्याला चमच्याने दुध भरवण्याचा प्रयत्न केला पण तो हि निष्फळ झालाघाबरलेलं असणार तेत्याला सगळेच नवीन वाटतंय ना असे म्हणून तिने स्वतःच्या मनाला समजावण्याचा प्रयत्न केलात्या पिल्लाला घरी आणल्यावर तिच्या 
चेहऱ्यावरचे समाधान तिच्या आईला दिसले आणि तिचे कौतुकही वाटलेथोड्याच वेळात
तिचे बाबाही घरी आले आणि घरात शिरल्याशिरल्या नवीन पाहुणा पाहून भुवया उंचावून त्यांनी प्रश्न केला 'हे मांजर कुणी आणले घरी?' आई बाबांकडे पाहतच म्हणाली 'तुमच्या लाडक्या 
लेकीलाच विचाराबाईसाहेब घेवून आल्या त्याला '. बाबांचा ओरडा खाण्याच्या तयारीतच तिने मनातल्यामनात देवाचे नाव घेतले. 'बाबा, मी आणलंय त्याला' असे म्हणत तिने बाबांना परत एकदा सगळी हकीकत 
सांगितलीतिच्या बाबांच्या चेहऱ्यावरचे भाव बदललेले दिसलेआणि त्यांनी त्या पिल्लाकडे पाहिले,ते पिल्लू घाबरून निपचित त्या फडक्यावर बसले होतेठीक आहे दोनच दिवस ते घरात राहील आणि तोपर्यंत तुलाच त्याचे सगळे पाहावे लागेलत्याने घरात घाण केलेली मला आवडणार नाही बाबांनी 
घोषणा केलीबाबांचे हे वाक्य ऐकताच तिने आनंदानेच मान डोलावलीआणि बाबांनी सुद्धा पिल्लूला दोन  दिवस का होईना पण घरात ठेवण्याची संमती दिल्यामुळे ती भलतीच खुश झाली होती मनातल्या मनातच 
तिने देवाचे आभार मानले आणि त्या पिल्लाकडे कौतुकाने पाहिले त्याच्या डोळ्यात तिला कृतज्ञतेचे भाव दिसलेजणू त्याला तिचे खूप आभार मानायचे होतेपिल्लू थकल्यामुळे लगेच झोपी गेले होतेत्याने रात्री उठून काही गडबड करू नये म्हणून तिने त्याला एका मोठ्या बादलीत ठेवलेजेणेकरून ते त्यातून उडी मारून बाहेर येवू शकणार नाहीमगच तिला शांत झोप लागली होती.
दुसऱ्या दिवशी नेहमीप्रमाणे ती उठली, जाग येताच पिल्लाच्या आठवणीने ती त्याच्याजवळ गेली, पिल्लू कालच्यापेक्षा जरा तरतरीत दिसत होते, त्याची भीती बऱ्यापैकी गेली होती आणि ते बसल्याजागीच सगळीकडे टकमक पाहत होते. भूक लागली असेल पिल्लूला, लाडातच ती पिल्लुकडे पाहून म्हणाली आणि त्याला चमच्याने दुध भरवू लागली यावेळेस मात्र त्याने ते चटाचटा पिऊन टाकले, तिला खूप बरे वाटले. तिने मग त्याला आंघोळ घालायचे ठरवले आणि त्याच्या नादात ती स्वतःला ऑफिसला जायचंय  हेदेखील विसरून गेली, आईने आठवण करून देताच तिने भराभर सगळे आवरून घेतलं तोपर्यंत पिल्लू ने पूर्ण घरभर फिरून घर पाहून घेतले होते. मग तिने छान पैकी कोमट पाण्याने पिल्लूला आंघोळ घालून त्याला लहान बाळाप्रमाणे फडक्यात गुंडाळून ठेवले आणि ऑफिसला जाताना आईला त्याची काळजी घे आणि बाहेर सोडू नकोस हे सांगायला ती विसरली नाही.

क्रमश:... 

सोमवार, ११ जुलै, २०११

पाउले चालली पंढरीची वाट...



वारकरी सांप्रदायाचे माहेरघर म्हणून ओळखले जाणारे पंढरपूर हे आज आषाढी एकादशीला महाराष्ट्राच्या कानाकोपऱ्यातून आलेल्या भक्तजनांच्या भक्तीने, विठूमाउलीच्या गजर आणि अभंग-ओव्यांनी अगदी न्हावून निघते.


टाळ-चीपळयांचा नाद करत, अबीर-गुलाल उधळत आणि विठू-रखुमाउलीच्या नामाचा गजर करत वारकरीची दिंडी जेव्हा विठ्ठलाच्या दरबारी 'पंढरीत' पोहचते तेव्हा माउलीच्या दर्शनासाठी आतुरलेला, कासावीस झालेला प्रत्येक भक्तगण अगदी धन्य धन्य होवून जातो. गळ्यामध्ये तुळशीमाळा, कपाळावर चंदनाचा टिळा आणि कमरेवर हात ठेवून आपल्या भक्तांसाठी उभ्या असलेल्या विठू माउलीचे ते गोजिरे सावळं, करुणामयी दिव्यरूप मनात साठवताना प्रत्येक भक्ताच्या डोळ्यांतून चंद्रभागा वाहू लागते..
 
संत ज्ञानेश्वर माउली, संत जनाबाई, सोपानदेव, मुक्ताई, संत कान्होपात्रा, तुकोबा, विठोबाशी एकरूप झालेल्या अशा अनेक संतांना जाणवलेलं विठुरायाचे रूप केवळ अलौकिक आहे! आपल्या माउलीला साद घालण्यासाठी, आपल्या प्रेमळ अशा माउलीच्या गुण गौरवासाठी  त्यांनी अनेक अभंग आणि ओव्या रचल्या.
 
आमच्या शाळेचा दरवर्षी आषाढी एकादशीला दिंडीचा एक उपक्रम होता. अगदी बालवर्गापासून ते दहावीपर्यंतच्या पूर्ण वर्गांची दिंडी आमच्या शाळेपासून ते प्रती पंढरपूर म्हणून ओळखल्या जाणारया वडाळ्याच्या विठू रखुमाउलीच्या मंदिरापर्यंत निघत असे. 
या दिवशी सगळे हेवे-दावे विसरून सर्व मुले मुली एकत्र येवून विठू माउलीच्या भजनात गुंग होवून जात असत. सुरात सूर आणि फेर धरत, भजन म्हणत, लेझीम खेळत जाणाऱ्या आमच्या दिंडीला सर्व लोक अगदी कौतुकाने पाहत असत.  
 
आयुष्यात परत परत ही वारी अनुभवायची आहे, फेर धरून परत नाचायचंय आणि विठ्ठलाच्या नामात तल्लीन व्हायचय आणि एकदातरी माझ्या विठूला भेटायला मला पंढरीला जायचंय...



 
अभंग १: 

तुझ्या नामाचा लागला छंद |
रे विठ्ठल रे विठ्ठल रे विठ्ठल गोविंद ||धृ||
हरिहर नाम तुझे केशवा रूप तुझे |
सदा पाहता होई मना रे आनंद ||१|| 
पुंडलिकासाठी देवा उभा जगजेठी |
पाण्यामध्ये तुकोबाचे तारिले अभंग ||२|| 
काय मागो देवा आता सदा सदा तुझे गुण गाता |
नाम तुझे मुखी माझ्या राहू दे अखंड ||३||

 
अभंग २:

अबीर-गुलाल उधळीत रंग|
नाथाघरी नाचे माझा सखा पांडुरंग ||धृ||
शिवू कैसे उंबरठ्याला आम्ही जाती हीन |
पाहू कसे रूप डोळा, त्यात आम्ही लीन |
उभे पायरीशी दंग, ऐकता अभंग ||१||
वाळवंटी गाऊ आम्ही,  वाळवंटी नाचू |
चंद्रभागेच्या पाण्याने अंग अंग न्हावू |
विठ्ठलाचे नाम घेवू , होवुनी नि:सग ||२||
आषाढी कार्तिकी, भक्तजन येती |
पंढरीच्या वाळवंटी संत गोळा होती |
निवृत्ती ज्ञानदेव, सोपान मुक्ताई |
चोखा म्हणे नाम घेता, भक्त होती दंग ||३||

|| बोला पुंडलिक वरदा हरी विठ्ठल ||